به طورکلی توانمند سازي را در سه معنای تفويض اختيار و قدرت،  قدرت بخشيدن(بهبود اعتماد به نفس) و ایحاد انگیزه درونی (کفایت نفس) تعریف کردند. از این منظر سه نوع رویکرد توانمندسازی ارتباطی یا ساختاری، انگیزشی و شناختی از سوی صاحب  نظران مطرح شده است.  مدل های مختلفی در رابطه با توانمندسازی مطرح شده است که جامع ترین آنها از اسپريتزر می باشد که به سطوح فردی، گروهی و سازمانی توانمندسازی توجه نموده است. مدل توانمندسازی اسپریتزر (1995 و 1996) دارای ابعادی همچون: احساس شایستگی، احساس داشتن حق انتخاب، احساس موثر بودن و احساس معنی داری و مهم بودن است.  علاوه بر آن، وتن و کمرون (1998) بر مبنای پژوهش اسپریتزر (1995 و 1996) بعد اعتماد ( احساس امنیت)را به ابعاد توانمندسازي اسپریتزر اضافه کردند و پنج بعد کلیدي توانمندسازي روانشناختی را مطرح کردند.